PARKATA BAŞLAYAN HİKAYE
PARKTA BAŞLAYAN HİKAYE
O parka gidişimde hiçbi sebep yada gerekçe yoktu. Sonra anladımki oda tesadüfen oraya gelmişti ve hayat bizi orada o saat içerisinde tesadüfen mi yoksa kasıtlımı bilmiyorum tanıştırmıştı. O günden sonra hayat bana hep güler yüzünü gösterdi. Sanki bütün insanlar gülüyor sanki dünya pisliklerinden arınmış hiç kötülük olmuyor gibiydi…
El ele dolaşır o ilk karşılaştığımız parkta o noktada saatlerce oturur gözlerimizin içine bakardık…
Sonra hayaller kurardık geleceğe dair… bir erkek çocuğumuzun olmasını sonra kocaman bir bahçesi olan bir evimiz olmasını ve bizimde terastan oğlumuzun o büyük bahçede oynayışını seyretmeyi…
Sonra birden uyanırdık o mükemmel rüyadan saat su gibi akmış olurdu.. Eyvahhh !! yine geç kaldım eve derdi… busefer annem beni kesin öldürecek.. bak eve almazsa gelir sizde kalırım başına bela olurum derdi… bende “nerde o günler derdim..”
Yıllar yılları kovaladı biz rüya gibi geçen bir aşk masalından sonra sonunda evlenmiştik…
ama ne evlilikti tek kelime şahane bir geceydi tüm sevenlerimiz sevdiklerimiz hepsi ordaydı gece boyunca oynadık eylendik. yani eylence tam anlamıyla doyduk gülmekten kırıldık… o günü asla unutamıyorum… sonra sevenlerimizin bize bir ömür boyu sağlık ve mutluluk dilemelerinden sonra gece bitmişti..
sonnnra … işte sonra (içini çeker akan göz yaşlarını saklayarak “yeter artık hepsi bukadar” der…)
çocuk konuşur : baba demek annemle böyle tanıştınız nekadar güzel keşke onu bende görebilseydim.(sonra bi soru sorar) baba anneler çocuklarını doğururken neden ölürler??
baba : çocuğun yanından kalkar ve alnına bir öpücük kondurur. hadi iyi geceler der..
ışıkları kapatıp odadan dışarı çıkar…
yatmak için odasına gitmiş gibi yapıp yine salona gider (yıllarca yaptığı gibi
HİKAYELER İÇİN TIKLAYINIZ
